I Love Taiwan!!!!

I Love Taiwan!!!!

July 30, 2010

愛情

其實不是有個女孩,而是有兩個女孩。
一個出現在之前,一個出現在之後。
姑且,我們叫她之前,也叫她之後。
而他界在之前與之後之間,姑且,我們叫他永遠。
之前出現在永遠之前,在很久以前。
她的笑永遠忘不掉,她的大眼睛永遠忘不掉,
她的聲音永遠忘不掉,她的可愛永遠也忘不掉。
而她給永遠的傷害,永遠也忘不掉。
在很久以前,之前愛上了另一個男孩,她沒告訴永遠

所以永遠一直以為之前依然深愛著永遠。
直到之前的大眼睛裡再也沒有永遠,
再也沒有愛著永遠的光芒閃爍著,
永遠才發現,之前變了。
但永遠看不出之前哪裡變了。
或許是態度變了,或許是語氣變了,
或許是感情變了,或許是整個人都變了。

但永遠不想承認之前變了,因為永遠相信著之前,
他深深的愛著之前。
直到永遠看見之前與另一個男孩,
在永遠所熟悉的那張溫暖的床舖上。

永遠的心在那一剎那間流不出血來,
連哭泣的力氣都沒有,
只是靜靜的看著之前與那男孩的纏綿。
但永遠選擇繼續愛著之前,寧願忘記之前的錯。
有一天,永遠告訴之前:
「我可以什麼都無所謂,只要讓我繼續愛著妳。」
之前只是冷冷的看著永遠,
然後冷冷的說:『我忘不了他。』

就這樣,
永遠與之前將近700個日子的愛情畫上了紅色的句號。

後來,永遠變了。
永遠變得不再重視愛情,永遠開始玩弄愛情,
永遠把自己關在自己心裡,
因為永遠發現,不讓自己跑出來才是真正安全的。
永遠開始學著之前,因為他覺得之前愛人的方式好輕鬆,
讓人好不能離開或忘懷。
永遠看著自己曾經被之前割過的感情傷口,發現那是一種成
長,
不管是不是負面的,他都喜歡那傷口留下的痕跡。

所以永遠開始為所欲為,開始依然故我,
開始漫不經心,開始一切都不在乎。
只要是安全的,不會再被傷害的,永遠都喜歡。

直到之後出現了。
之後是個絕頂聰明的女孩。
之後有所有永遠沒見過的女孩特質,
有永遠沒嘗試過的愛情挑戰,
有永遠沒聽過的特別見解,
有永遠從來沒見過的可愛。
因為之後總是能讓永遠吃鱉,所以永遠對之後很感興趣。


永遠開始追之後,很努力的追之後,
之後發覺自己
已經沒有辦法抵擋永遠的攻勢。
之後跟永遠在一起了。

但請記得,永遠已經是個為所欲為,依然故我,漫不經心,

什麼都無所謂的永遠了。
他追之後的時候是這樣,
追到之後的時候也是這樣。
但之後要的不是這樣。
之後是個愛情至上的女孩,
之後喜歡甜蜜,喜歡浪漫,
喜歡沉浸在愛情裡的感覺,
喜歡所有永遠不喜歡的。

所以永遠漸漸發現,
之後只是個特別過頭的女孩,
並不是他想要的。
永遠喜歡自由,喜歡無拘無束,
喜歡依自己的方式過愛情,
喜歡所有之後不喜歡的。

有一天,之後告訴永遠:
「你好冷淡。」
永遠聽了之後,只是冷冷的告訴之後:
「我就是這樣,因為之前教我的。」

看到這裡,或許你們會發現,
之前真是厲害,永遠真是笨蛋,
而之後真是可憐。但故事還沒完。

就在之後與永遠在一起的第九天,
永遠與之後分手了。
原因無它,只是永遠覺得之後不適合他,
而之後覺得永遠可以改變。
永遠真的不會變,
永遠將永遠都是那個為所欲為,
依然故我的永遠。

之後開始軟化,
開始無所謂永遠不變的事實,
開始委屈自己,
開始發覺自己深深愛著永遠。
但,永遠愛之後嗎?
不。永遠只是在那一剎那間發現自己愛上了之後,
在永遠為之後叫了輛往機場的計程車,
為之後關上門的那一剎那。
只是那一剎那而已,永遠還是不愛之後。
因為永遠覺得之後只是個特別過了頭的女孩,
並不是永遠想要的。

後來,之後回到了台北。
之後很難過,
之後很想念永遠,
之後願意為永遠放棄所有,
甚至是尊嚴。

分手後的第一天,之後告訴永遠:
『我可以什麼都無所謂,只要讓我繼續愛你。』
有沒有覺得這句話很熟悉?

是的。
這是永遠在很久以前告訴過之前的那句話,
不顧所有的尊嚴,
任意踐踏自己的那句話。
永遠嚇了一跳,永遠彷彿看見了自己跪在之前的面前,
掉著男兒不輕彈的眼淚,苦苦哀求之前再給他一次機會。
後來,之後傷透了心,因為永遠告訴了之後:
「我忘不了她。」

之前在哪?
之前在永遠心裡最愛也最恨的地方。

之後在哪?
之後在永遠心裡最痛也最深的地方。

永遠在哪?
永遠在之前心裡最愧疚的地方。

永遠其實不遠,之前其實也不前,之後也不很後。

只是愛情在這三者之間,存在的只是痛。
這一切都是因為.....
「我忘不了他(她).....」

愛情,在沒有過去與未來的牽絆時,才是真正公平的。會覺
得自己在看一篇讓腦筋轉動的文章~
必須讓自己很清醒也很安靜的思考這文章~

"永遠其實不遠,之前其實也不前,之後也不很後"
很多時候人很矛盾~在自己的圈圈內打轉而不自覺~
為了未來仿造過去認為的對~
為了不傷自己~選擇傷害別人~

為什麼人總學不會在傷痛之後~
讓傷痛不在出現在別人身上~

誠如音樂裡的"成全"歌詞
不要為了勉強可笑的尊嚴~
所有的悲傷丟在分手那天~
未必永遠才算愛得完全~
一個人的成全好過三個人的糾結~

也許曾經付出愛真的難收回也難癒合~
但是糾結下去似乎沒有很大的幫助~
只會讓傷口永遠痛著~

喜歡這一句話
Love : 愛情,在沒有過去與未來的牽絆時,才是真正公平的

但願大家都能細細品味思考~

出处 :《从开始到现在@有个女孩》-藤井树

左手 + 右手 = 不寂寞。

记得有人说过:"当你的眼泪忍不住要流下来的时候,要睁
大眼睛,千万别眨眼,你会看到世界由清晰变的模糊,心,在泪流下的一刻变的清澈透明。"

没有激情的爱情,从喧嚣走到平静,或许,那就是所谓的永
恒。虽然,我们都不知道这份平淡还会不会让人心醉,但是,过多的所谓责任让这份爱情没有了更多的渴望。

无论时间会不会冲淡一切,但是等待的心,却在他原来的位
置以固执的方式执着的跳动着。提醒着我们,牵挂还在距离我们不远的地方默默的存在着。

拥有的不是最好,往往也不懂得珍惜。也许,这个时候,等
待比拥有更有意义。

爱情不是奇遇,奇遇中的爱情注定了最终的分离。适合走到
最后的人,从开始就是为了彼此而生的。只是繁华的世界迷乱了我们的双眼,太过激情的生活麻醉了我们的真心,爱情成了玩物,找不到彼此的方向。

我相信这世上冥冥之中注定的相遇和分离,尽管分离时的无
奈是我一生都不愿再去碰触的伤。有心的人,再远也会记挂对方。无心的人,迟在咫尺却远在天涯。

如果爱情停留在曾经,那么它只属于那个时间,如果爱情存
在于今生,那么它属于永恒。

安妮宝贝说过这样一句话:"有些事情是可以遗忘的,有些
事情是可以记忆的,有些事情是可以心甘情愿的,有些事情却一直无能为力。"

爱情是可以遗忘的,欢乐是可以记忆的,痛苦是心甘情愿的
,分离是无能为力的。

眼泪是无助的,或许,太久我们都不会哭了,无论受伤或者
心痛,就这么看着,在嘻笑打闹中,淹没了。

忘记了世界的改变,习惯了自己和自己说话,看着左手恋上
了右手。

如果 我们可以晚一些遇见..

最近通过各种渠道,知晓了很多相恋很长时间的情侣都分手
了,真的 是很多年。
的确,冬天是一个容易离开然后又新的开始的季节,
因为一年的终结在这个季节而新一年的开始同样也在这个季
节..
像是新旧更迭的自然规律。它有着想让人封闭自己但又希望
与人相互取暖的寒冷温度,
于是每个冬天总是诞生很多新鲜而遗忘许多回忆..


很奇怪,今天就突然很想坐在这里写这篇矫情文章.我想要
加给它的题目叫做

【 如果 我们可以晚一些遇见 】

不知道别人会不会想起什么,那个一直在你身边很多年但永
远不会修成正果的人,
你为 他/她,他/她 为你或者你们曾一起做过了许多事情,
那是之后你不再想为其他任何人做的。
你们曾一起扛过了最为紧张的岁月走过了最为纯真的年代,
然后在所有的所有看似都顺理成章的时候输给了最为平淡的
危机。

再然后 轻轻一句分手 就终结了所有..



当然,分手的理由会有很多,
我们不再合适
我们不再是一个世界的人
我....爱上了别人
甚至与距离
甚至与学业事业的纠葛
甚至与家人的阻碍。



不再记得,你们是在早恋的声讨中相恋

不再记得,你们是在危机中并肩前进

不再记得,你们在踏入新鲜的世界想要尽力握紧的双手。

不再记得,你们带着担忧夹着惊恐竭尽全力维护着成年人眼
中这最不为成熟的爱情。

于是我们在慢慢成熟后终于明白了这样一些道理,太早的相
遇意味着最坏的结局。

那这样,是不是可以让我们晚一些遇见。



如果 我们可以晚一些遇见

不需要晚多久,就再过那么几年,那时我们有稳定的收入,
靠谱的工作,所有的一切步入正轨。你不再是一个青涩的毛头小伙子,而是一个成熟的男人,我不再是一个追梦的漂浮女生,而是一个只寻求安稳生活的女人。

到那时候, 那时候 我们在相爱。



如果 我们可以晚一些遇见

不需要多久,就再过那么几年。那时候也许我已经学业有成
或是留学归来,那时候也许你也仕途顺利风光无限。

到那时候,那时候 我们在相爱。



如果 我们可以晚一些遇见

不需要过多久,就再过那么几年。那时候社会的历练会让你
的身上有足够的闪光点,照耀得我不想再望向别人;那时候生活和现实会让我散发出性感的气质,迫使你不会追蜂引蝶

到那时候, 那时候 我们再相爱。



如果 我们可以晚一些遇见

不需要多久,就再过那么几年。那时候我们的人生观价值观
理想追求也许会一致,我们的生活圈子也许会向一起靠拢。我们不会再因为没有共同语言而争吵,不会再因为意见不合而互相伤害。我们会坐在我们共同的房子里听着我们都喜欢的音乐聊一些工作上的朋友中的生活琐事。

到那时候, 那时候 我们在相爱。



如果 我们可以晚一些遇见

不需要多久,就再过那么几年。那时候我们可以一起推着手
推车去超级市场购物,一起在节假日买礼物送给对方的父母。我会在母亲节同样给你的妈妈送上康乃馨,你也会在我父亲生日的时候订做蛋糕并署上你的名字。

到那时候,那时候 我们在相爱。



如果 我们可以晚一些遇见

不需要多久,就再过那么几年。

那时候我不会再有敏感的神经质,你也不再有暴躁的坏脾气


到那时候,那时候 我们在相爱。



如果 我们可以晚一些遇见

那么似乎所有的问题都不再是问题,所有的分歧都不再是分
歧。

那时候,我们会不会很合拍。

那时候,我们还会不会很默契。

如果真得有那么一天,你会不会在回到我身边,做我们未做
完的事情而不是所有的一切都被取代。

也许已经不会了吧,我们的身边也许已经有了这个在对的时
间遇见的人,那对的爱情就应该继续了。

又也许,你的那个他/她 还幸运的在你身边...




物换星移..

总有一天我们都会明白..

那是一种追寻..

一种信仰..

一种思维方式..

一种无可缺失的脆弱..

有一种感情 是永远无法替代..

或许失恋也是一种清醒...

没有失恋过的人应该不存在..
除非他/她 没谈恋爱就结婚..
除非他/她 没有七情六欲..

因为,在爱情上 “春风得意马蹄疾” 的人毕竟太少了..
尽管文人们虚构了一个又一个 “一见钟情” 的美丽爱情故事,但毕竟是虚构,是故事,
而要是把这些所谓的 “故事” 当做教科书的人,八成脑子有问题..


其实,人生的逻辑常常是这样的:
爱恋因为先于失恋,往往是糊涂的,盲目的,有时甚至是很
荒唐的..

正如一首歌唱的:
这就是爱,糊里又糊涂,这就是爱,说也说不清楚..


而失恋则一目了然、清晰得多了,也只有当可怜兮兮的失恋
真的来临时,
失恋者才能真正进入 “反思” 这样一个极理智的层次...

他/她 将小心翼翼地论证一番:
这究竟是为什么?为什么会这样?

自然,也只有有了这样一次深刻的反省,
失恋者才会对自己对对方以至对整个世界有了一个深刻的把
握..

因此,如果把爱界定为一种 “糊涂” ,那么失恋肯定是一种 “清醒”..

因此,当失恋不期而至时,千万不要悲悲切切,更不要哭天
喊地,应当庆贺:
感谢对方拒绝了你,不是吗?
正因为有了对方的拒绝,你才拥有了再度选择的机会!
正因为有了对方的拒绝,你才重新有了高度的自由,
你再也无须为对方牵肠挂肚,有时失恋也是一种经历..


如果说失恋是 “失”,凭什么不能说失恋也是 “得” 呢?
惨烈的失恋固然是一种悲哀.. 但它更是一种摆脱..
不是有个挺不错的说法吗?


砸碎镣铐闹革命.. 失恋就是这样一次最深刻的革命..
不是有个挺振奋人心的口号吗?
应当翻身做主人.. 失恋就是这样一个翻身的绝好机会..


失恋是什么?是与 “天真”、“幼稚” 道一声再见?
失恋是什么?是告别糊涂重新走向了理智?
既然如此,失恋了怎么办?


当然是要挺起胸.. 站直罗.. 别粘粘乎乎.. 别悲悲切切.. 别窝窝囊囊..
把痛苦扔掉.. 让你的意志永远巍峨.. 让你的自尊重新闪光..
只有调整好你的心态,你才能走出失恋的阴影..


或许失恋也是一种清醒..

July 28, 2010

I Hate U!!!

Yes u!! i hate u!!!
why do u want to live in my house?
or i should said why do u need to appear in my life!!
i hate u!!
is u the one made me feel im wrong but instead is u the one do wrong~~
and u very geng, u can tell HIM that is my fault from the beginning...
FINE!!!
next time when ur gf is msg me, i will said the truth!! by that time u don beg me!!!
damn shit u!!!!
u now are my enemy, but not my family anymore~~
From yesterday onwards, u r not my brother anymore!!
i wont talk to u!!
never n ever!!!!

July 26, 2010

哭.. 也是一种幸福.. ?

你现在有想哭的感觉吗?

有人说, 哭是代表懦弱;
有人说, 哭是代表放弃;
有人说, 哭是代表无能。

他们会这样说, 因为他们不知道真正的哭﹐代表著什麼意思。
他们只会笑著对喜欢哭的人说「你真没用﹐动不动就哭﹐真
丢面」。

其实真正懂得哭的人是很幸福的。
因为哭能发泄情绪, 而不是将情绪压制著。


有人分手时, 他们会哭;
有人考试不及格﹐他们会哭;
有人做错了某些事, 他们会哭。

为什麼人往往将苦想到伤心方面呢?
为什麼你们不试想想人开心时也会哭?

有人考到好成绩毕业时, 他们会哭﹔
有人刚刚找到自己一生的另一半时, 他们也会哭。



你们或许不懂﹐有些人其实想哭但是他们没有能力哭。
这不代表他们要逞强﹐这不代表他们要面子,
这可能代表著他们已经伤心到哭不出来。
这可能代表著他们已经开心到哭不出来。

哭不出来是最痛苦的一件事。
他们都会将自己的心情压抑著﹐而不希望有人为他们分享,
这样只会令他们更加辛苦而已。

有人说「哭是一件不容易的事」,
可是要忍著苦不哭﹐才是最难的事。

所以为什麼不尝试哭出来呢?
或许当你们哭完以后﹐你们就会觉得,
能哭, 真的是一种幸福。

那你们又会如何发泄自己的情绪?

分手时分的那一声 “爱”

女友刚刚经历了一场被她称作“刻骨铭心”的爱情。男人事
业辉煌,温存体贴,有情有趣有品味,可惜使君有妇。故事轰轰烈烈地开始,平平淡淡地结束。男人回到了正常的轨道,女友却变得无所适从。

她想不通,他明明说爱她,为什么还要分手?既然要分手,
还说什么爱呢?那种被欺骗的感觉始终让她无法释怀,令原本开朗快乐的女友变得忧郁而伤感。

  想起香港电视节目主持人肥肥的一段轶事。肥肥与前夫
分手多年之后在一档节目中相逢,在节目临近结束时,肥肥忍不住问了一声那从前的负心汉:“以前在一起时你可真的爱过我?”男人毫不迟疑的一声“爱过”,居然令世故圆通的肥姐双泪长流。我在为女人的执著感慨的同时,也不觉为男人的风度喝彩。分手之后肯承认那一声“爱”,是一个男人对女人最后的关照与礼貌,聪敏的女人,请接受这份温暖的情意吧。

  我愿意相信,分手之后说爱,不是虚伪,不是借口,只
是 —— 无奈。

  舞蹈家戴爱莲年轻时在英国爱上了一位雕塑家,可惜,
雕塑家已经有了未婚妻,两人只能依依惜别,后因种种原因彼此失去了联系。

其间,雕塑家结婚生子,而他为戴爱莲雕塑的头像一直被他
放在自己的工作室内。戴爱莲也结了两次婚,经历过生活的种种磨难,成为中国杰出的艺术家。分别近40年之后,他们在伦敦重逢,妙龄的少年人如今成了年过花甲的老者。不过,他们对彼此的感觉依旧如初,依然觉得亲近,依然有说不完的话,仿佛从来就不曾分开过。从此,每年他们都会像朋友一样见面,谈人生,谈艺术。她成了他们一家人的朋友,他的儿子成了不曾生育的她的干儿子。又过了几年,雕塑家的太太去世了,他也病瘫在床。他请求她同他一起生活,她欣然同意,陪他度过了生命中最后的岁月。一场以分手结束的爱情,能有如此美好圆满的结局,实在让人觉得荡气回肠。分手时候的风度有时候能决定男人和女人最终的感情走向呢!

  对于许多平凡的生命来说,爱情是奢侈品。面对一场充
满非议的爱情,王菲可以坦然回应:“很多人担心他将来辜负我,但是,如果我不爱他,我就辜负了自己。”只是,世界上有几个女人敢于像天后那般无所畏惧呢?平常女人,爱错人嫁错人才辜负自己一辈子呢。寻常的生活中,我们听到的总是有情人无法终成眷属;生活在一起的夫妻大多是怨偶;两情相悦的恋人总是阴差阳错地错过,再相见已是物是人非;全身心的付出总是得不到相应的回报,曾经的海誓山盟总是被冰冷的现实砸得粉碎,伤心的男女最终都只能在琼瑶的电视剧里疗伤。

我们不是天后天皇,我们只是生活在人间烟火凡尘俗世的平
常人,我们有更多无奈的理由。分手之后说爱,是对爱最好的纪念与保存,收藏起曾经的甜蜜与忧伤,告别了那一场奢华的旅程,生活依旧在原有的轨道上继续。无论你经历的是怎样的一场爱情,被欺骗、被疏忽、被遗忘甚至被遗弃,只要真心实意地爱过,那么就请坦然接受分手时他的那一声爱吧。爱情原本是寻常人生命中一场短暂而辉煌的盛宴,收起华服,回归平淡的心境,重寻世俗的安定,或许是平常人真正的幸福所在吧。

July 23, 2010

My Sandakan Trip (Malay Version)

Seramai 41 pelajar Pengajian Malaysia , Asian Tourism International College, Kota Kinabalu Sabah, telah mengadakan ekspedisi atau lawatan sambil belajar ke Bandar Sandakan pada 15th Julai hingga 18th Julai2010. Seorang guru penasihat Pengajian Malaysia turut serta, iaitu Encik. Abin Hj. Alpisa dan juga seorang guru dari Asian Tourism International College iaitu Encik Fabian Fung juga mengikuti ekspedisi ini.
Pada 15th Julai 2010, kami diminta berkumpul di bangunan baru Asian Tourism International College pada pukul 7.00 malam tepat. Selepas itu, kami diarahkan untuk menaiki bus yang ditaja oleh Sairah Express untuk menuju ke Sandakan. Pada pukul 7.45 malam, bas kami telah tiba di depan bangunan baru ATIC dan separuh daripada kami berebut ke dalam kerana kami hendak memilih tempat duduk yang berada di bertengahan kerana tempat duduk di bertengahan adalah lebih sesuai dengan perjalanan panjang supaya saya dan rakan – rakan saya tidak berasa pening kereta dan segelintir pelajar menyimpan bag bag mereka di bawah kereta bas itu. Selepas itu, bas bermula bergerak pada jam 8.00 malam untuk menuju ke Sandakan. Dalam masa yang sama, semasa bas telah bermula perjalanan, Laura Chung (Pengerusi oleh Pengajian Malaysia) mengambil kehadiran. 

Dalam perjalanan ke Sandakan, cuaca telah membuat kami risau kerana perjalanan ke Sandakan mengambil sebanyak 6 hingga 7 jam. Oleh kerana perjalanan dari bangunan baru ATIC ke Sandakan adalah jauh, nasib baik pemandu bas kami telah membuka wayang CD supaya kami tidak berasa bosan dan merasa muntah atau pening kereta. Walau bagaimanapun, terdapat juga sebahagian pelajar menonton wayang itu dan juga besar bahagian daripada pelajar adalah tidur di dalam bas. Dalam beberapa jam kemudian, kami telah berhenti rehat di sebuah kawasan sekitar Telupid pada pukul 10 malam. Apabila kami telah tiba di sana, semua pelajar pergi ke tandas manakala saya, Amy, Vivian dan Thien mengambil giliran untuk pergi ke tandas dalam bas kerana kami mengetahui bahawa semua pelajar akan merebut dan menunggu giliran ke tandas. Selepas itu, kami menurun dari bas dan pergi arah yang ada menjual makanan. Di situ kami ternampak banyak pelajar memanggil “Maggie” untuk mengisi perut mereka. Sementara, saya dan Amy telah memilih kepak ayam untuk mengisi perut kami juga dan kami mendapati bahawa kepak ayam itu amat mahal kerana size kepak ayam itu adalah kecil dan bukan sedarhana ataupun besar. Namun demikian, saya dan Amy pun telah membeli kepak ayam pun kerana kami sangat suka makan kepak ayam.
Selepas semua orang telah puas hati dengan makanan mereka, kami pun bersemangat dan berangkat lagi dari Telupid ke Sandakan. Pada masa itu, pemandu bas kami pun memasang wayang CD itu dengan mana yang telah berhenti tadi. Selepas itu, saya dan rakan rakan menggunakan telefon bimbit kami untuk melawati “Facebook” manakala pelajar yang lain tidur di dalam bas lagi. 

Pada jam 3.25 pagi, kami telah selamat tiba di depan hotel. Pada mulaannya saya beranggapan bahawa bandar ini adalah bandar yang kecil serta terpencil tetapi ia adalah sebuah bandar yang makmur serta sedang pesat dibangunkan dan ini secara tidak langsung telah mengubah pandangan saya terhadapnya. Nama hotel yang kami tinggal adalah Hotel Seafront. Pada masa itu, Encik Abin beritahu kepada kami bahawa pada jam 7 pagi baru kita boleh daftar masuk ke dalam hotel itu. Walaubagaimanapun, kami pun telah masuk ke dalam hotel lobi itu dan menyimpan bag kami yang berat dengan bantuan Encik Fabian yang telah menolong kami untuk menyimpan dan menyusun dengan cemas. Pada masa itu, Encik Abin telah mencadangkan bahawa pergi ke kedai 24Jam yang berhadapan dengan hotel New Sabah Hotel untuk minum dan mengambil masa. Besar kumpulan daripada pelajar telah pergi kedai untuk minum manakala segelintir daripada rakan saya telah meninggal di hotel lobi untuk mengambil kesempatan untuk rehat di sana dengan kerusi yang amat keras. Dengan masa itu, saya dan beberapa rakan telah penat sebab tidak mengambil masa untuk tidur. Oleh itu, kami mengambil kesempatan untuk berehat dan menyelapkan mata kita. 

Pada pukul 5.51pagi, saya dan beberapa kawan yang berada di hotel lobi rehat telah bangun. Dan kami berasa hairan mengapa semua orang telah hilang. Jadi sayan telah menghantar SMS kepada 1 kawan saya dan bertanya di mana berada mereka. Dia membalas kepada saya bahawa mereka berada di laut untuk mengambil gambar dan juga bersembang di sana, Selepas itu, kawan kawan saya pun telah bangun, maka saya bercadang untuk pergi ke laut sana bersama mereka dan juga mengambil gambar permadangan yang terdapat di Sandakan. Selepas itu, pada pukul 6.35 pagi, kami semua bermula balik ke hotel untuk bersedia daftar masuk ke dalam bilik. Tetapi malangnya, kami terpaksa lagi menunggu sebanyak 30 minit lagi baru boleh daftar masuk ke bilik. 

Pada pukul 7 pagi tepat, kami telah dibenarkan masuk ke bilik dengan bilangan dalam 10 dalam 1 bilik untuk bersiap sedia dengan mencuci muka serta mengosok gigi untuk menyegarkan diri selepas tidak tidur semalaman dan meneruskan aktiviti seterusnya. Lebih kurang 7.02pagi, saya, Amy, Vivian dan Thien telah siap cuci muka serta mengosok gigi, kami pun turun ke lobi dan pergi ke kedai yang paling berhampiran dengan hotel kami untuk makan sarapan. Sebelum kami pergi makan sarapan, kami diminta berkumpul kembali di lobi hotel pada pukul 8.00 pagi. 

Justeru itu, dengan perut yang telah diisi kenyang, kami telah berkumpul di dalam lobi hotel dengan perasaan yang gembira dan juga penat sedikit kerana semalam semua pelajar tidak rehat. Pada pukul 8.10 pagi, bas kami yang bertaja kami (Sida) yang berwarna kurning telah sampai ke depan Hotel Tulip dan membawa kami menuju ke lawatan kita yang pertama iaitu Sepilok dengan melawati specis haiwan yang kian makin pupus pada masa kini iaitu orang utan. Pada perjalanan menuju ke Sepilok, rakan saya – Edmund Lo adalah orang Sandakan dan dia memberitahu kepada saya tempat – tempat yang kami berlalu semasa itu. Pada pukul 8.50 pagi, kami telah selamat tiba Sepilok. Kami diminta untuk sabar menunggu sehingga 9.30 pagi kerana pada masa itulah orang utan akan diberi makanan dan lebih banyak orang utan akan muncul berbanding dengan masa-masa yang tidak tertentu. Cara mengayut orang-orang utan itu berjaya menarik kesemua perhatian pelawat-pelawat. Pada masa itu, saya dan rakan rakan lain pun mengambil kesempatan untuk mengambil gambar dengan rakan kursus yang lain dengan permandangan yang cantik. 

Kami berada di dalam dan menuggu orang utan keluar dengan hati yang tenang dan senyap sebab pekerja di sana memberitahu kepada kami bahawa jika kami terlalu bising, orang utan itu tidak akan keluar. Pada pukul 10 tepat pagi, kami telah bernampak satu kecil orang utan yang menghayut dari satu pokok ke satu pokok dan pergi ke tempat pekerja yang member makanan kepada orang utan itu. Selain daripada itu, terdapat juga seekor orang utan yang dipanggil untuk makan, tetapi orang utan itu telah pergi ke tempat lain. Demikian, saya dan beberapa rakan mengambil kesempatan untuk mengambil gambar orang utan itu. Selepas itu, saya dan Vivian ternampak sekeluarga dari Hong Kong telah membawa anak bayi mereka untuk pergi menonton orang utan, dan kami berasa bayi itu sangat comel dan kami mengambil gambar bayi itu lalu bermain bersama dia.
Oleh kerana masa mencemburi kita, kita terpaksa meninggalkan tempat itu dengan berat hati pada pukul 10.50 pagi dan menuju ke seterus tempat lawatan iaitu Rainforest Discovery Centre. Di sini, kami diberi pendekatan kepada flora dan fauna. Kami tidak mensia-siakan peluang dengan mendapatkan canopy walk. Batang-batang balak yang besarnya lebih daripada dua pemeluk menjadikan persekitaran di sini redup dan dingin. Kita juga bersempat menyeberangi tasik di situ dengan menggunakan jambatan gantung serta kami berjaya memanjat Bristlehead Tower dengan ketinggiannya mencapai lebih kurang 5tingkat bangunan. Nama Bristlehead Tower ini diambil sempena nama burung Borneo Bristlehead. 

Akhir sekali, kami meninggalkan tempat ini pada pukul 12.05 tengah hari. Pada masa itu, semua pelajar berasa penat dan telah tertidur di dalam bas. Walau bagaimanapun, keadaan di jalan raya adalah amat sesak kerana masa yang kami berangkat adalah masa makan tengah hari. Oleh itu, banyak pekerja memandu kereta mereka untuk pergi makan. 

Selepas itu, kami bertolak ke Crocodile Farm pada pukul 12.35 tengah hari. Di sini, kami tidak berpeluang untuk melawat masuk ke dalam tempat tinggal buaya kerana semua pelajar pun telah penat sekali dan tidak ada tenaga lagi untuk melawat tempat – tempat yang diberikan. Oleh itu, Encik Abin memanggil pengerusi kita (Laura) untuk beratur dan mengambil RM20 sebagai bayaran yang lebih daripada kos itu. Selepas itu, pada pukul 1.30 petang, kami telah sampai ke hotel dan daftar masuk ke bilik. Seorang daripada kawan saya (Thien), ibunya telah membawa telur tart kepada kami makan. Selain itu, ibunya juga membawa kami pergi ke Restoran Hawaii untuk makan tengah hari. 

Selepas itu, kami juga berjalan – jalan berhampiran di sana. Dan kami telah mendapati bahawa Sandakan adalah satu tempat yang besar dan agak lama. Setahu saya, terdapat sebahagian kedai masih juga menggunakan kedai yang sangat lama. Dan ini telah membuatkan saya teringat pada zaman – zaman yang dahulu. Kedai yang pertama kami melawati adalah kedai gambar yang sangat lama dengan menjual filem – filem dan juga gambar yang berwarna kelabu juga terdapat di dalam kedai itu. Selain daripada itu, kami juga mengunjungi kedai kek yang bernama Fat Cake House yang saya boleh melihat terdapat banyak cawangan di sana. Selepas itu, kami mengujungi sebuah CD kedai juga untuk melihat lagu lagu. Dan juga kami mendapati harganya adalah lebih murah daripada Kota Kinabalu kedai yang jual.

Selepas itu, kami ingin bermakan satay, dan kami telah bertanya berhampiran jiran – jiran kedai dan telah mengetahui bahawa terdapat sebuah satay kedai yang amat terkenal dan kami telah pergi makan di sana. Selepas itu, kami menuju ke tempat yang bernama “Waterfront”, kami pergi ke sana untuk menengok laut dan kami agak tidak nasib baik kerana cuaca pada masa itu adalah hendak hujan. Jadi, kami pergi ke 520 Café yang terdapat menjual ais ais untuk melegakan badan kami. Selepas itu, kami berasa amat penat sekali dan kami balik ke hotel pada pukul 4.40 petang untuk rehat dan mandi. 

Pada pukul 6.30 petang, kami semua telah siap mandi dan kami telah berfikir untuk makan makanan apa pada waktu malam. Malang tidak berbaunya, kami menelefon satu kawan, dia berkata bahawa mereka sedang makan malam mereka satu jam yang lalu di Oceak King Seafood. Jadi, saya, Amy, Thien dan Vivian pun berasa sedih sedikit dan kami bercadang pergi makan KFC. Pada pukul 7 tepat malam, kami hendak pergi makan KFC, secara tiba – tibanya telah hujan lebat dan nasib baik kami masih berada di lobi hotel. Dengan menunggu hujan itu tidak turun lagi, kami pun menunggu di kerusi lobi hotel itu manakala bersembang kosong bersama kawan saya. Selepas 10 minit kemudian, walaupun hujan tidak kuat lebat seperti tadi, tapi kami tetap boleh pergi ke KFC sana untuk makan. Semasa perjalanan kami pergi ke KFC kedai, kami menemui Fred and Kaesen lalu kami bertanya bahawa mereka makan malam di mana. Mereka menjawab Restoran Tomato yang berhampiran dengan hotel kita juga dengan berjalan 1 bangunan dan pusing ke kanan sahaja. Dan pada pukul 8.12 malam, kami telah siap makan malam kami dan balik ke hotel untuk rehat dengan aktiviti yang terdapat pada hari yang seterusnya.

Pada 17th Julai 2010, saya telah dibangunkan oleh bunyi loceng telefon bimbit pada pukul 6.50 pagi dan bersiap sedia untuk bersarapan pagi dengan kawan-kawan di lobi hotel yang telah disediakan. Pada jam 8.00 pagi tepat, semua pelajar telah berkumpul di pintu SeaFront Hotel untuk bersedia melawat tempat-tempat bersejarah di sekitar bandar Sandakan dengan berjalan kaki.

Pada pukul 8.10 pagi, tempat pertama bersejarah yang kami lawati ialah Malaysia Fountain, ia terletak di tengah tengah jalan raya bandar Sandakan yang mengatakan bahawa Malaysia Fountain itu lama tidak mengeluarkan air. Selepas itu, kami menuju ke Sandakan Heritage Museum dan tiba pada pukul 8.25 pagi. Di sana, kami hanya bergambar di luar sahaja kerana pada masa yang kami pergi adalah hari Sabtu, kemungkinan besar di muzeum itu tidak buka pada hari Sabtu.
Selepas itu, kami menuju ke William Pryer Monumen merupakan tempat bersejarah yang ketiga kita lawati. Beliau merupakan residen pertama di Sandakan. Setelah habis bergambar, kami pun menuju ke Stairs with Hundred Steps. Tangga ini sesuai dijadikan sebagai senaman pagi kerana kebanyakkan kami bermandi peluh selepas berjaya menghabiskan tangga tersebut. 

Destinasi yang berikut adalah Rumah Agnes Keith. Agnes Keith merupakan seorang penulis yang menulis sebuah trilogy tentang pengalamannya di negeri Sandakan ini. Buku yang pernah ditulis oleh beliau ialah LAND BELOW THE WIND (1939), THREE CAME HOME (1947) dan WHITE MAN RETURNS (1951). Selepas itu, kami telah dipesan bahawa cuma hanya boleh mengunjungi rumah itu tanpa mengambil sebarang gambar di dalam rumah itu. Di dalam rumah itu terdapat banyak barang artik yang dahulu Agnes Keith dan serumah dia meninggalkan. Selepas itu, kami meninggalkan Rumah Agnes Keith pada pukul 9.40 pagi. 

Seterusnya, kami menuju ke English Tea House. Di situ kami Cuma hanya boleh mengetahui di situ terdapat permandangan dan juga perkhidmatan yang baik terhadap pelanggan mereka. Di sini, kami juga mengambil kesempatan untuk mengambil gambar kumpulan bersama – sama. 

Seterusnya, kami pun bertolak ke ST. Micheal All Angel Church pada pukul 10.26 pagi dengan selamat dan pada masa itu cuaca telah membawa sedikit hujan kepada kami. Gereja ini sungguh besar dan tingkapnya mempunyai ukiran-ukiran yang cantik dan ini secara tidak langsung telah menjadikannya lebih menonjol dari gereja-gereja yang lain. Di sini, kami telah mengambil gambar yang amat banyak kerana kami hendak mengambil gambar yang berada di tingkap atas kerana ia membawa berwarna – warni dan ia sangat menarikkan perhatian kami. Selepas habis melawat gereja ini, kami pun berangkat ke destinasi seterusnya. Dalam perjalanan ke Sam Sin Kung Temple, kami telah dipisahkan kerana besar kumpulan daripada mereka telah mengikut salah jalan ke destinati yang akhir manakala kumpulan lain telah dibawa ke Gereja St. Mary. Keunikannya tokong ini adalah, ia mempunyai pelbagai patung dewa dan lebih 30batang colok harus dibakarkan untuk menyembahyangkannya. Dalam masa itu, kami beringat bahawa kumpulan lain akan mengikuti kami ke tokong itu tapi Encik Abin telah menjawab panggilan daripada seorang pelajar bahawa mereka telah sampai ke bilik hotel. Selepas itu, kami telah mengambil gambar dengan berkumpulan. Akhir sekali, kami pun balik ke hotel dan mandi untuk aktiviti seterusnya.

Disebabkan Thien adalah orang dari Sandakan, ibunya telah membawa saya, Vivian dan Amy untuk melihat dan juga membawa kami pergi makan makanan yang enak. Pada masa itu juga kami berasa segan kerana telah membawa besar masalah kepada ibunya iaitu membawa kami melawat di Sandakan dan juga ibunya memasak masakan yang sedap pada waktu malam. Yang pertama sekali, ibunya membawa kami pergi makan tengah hari di sebuah rumah yang berair untuk makan mee kering berkicap dengan makanan laut. Seterusnya, kami mengikuti ibunya pulang ke rumah kerana Thien ingin balik ke rumah sekejap untuk mandi dan menukar baju. Pada pukul 3.40 petang, kami berada di sebuah kedai yang terkenal untuk makan Yogurt Ice Cream iaitu 7 Heaven. Di situ, kami telah memanggil kegemaran ais krim kami dan kami menikmati kerana di Kota Kinabalu tidak mempunyai sebuah kedai yang boleh makan dengan buah-buahan yang masih kesegaran. Selepas makan, kami pun mengunjungi ke tempat yang menjual baju dan sekedai – kedai kami memasuki sehinnga pada jam 6.50 petang baru kami pulang ke rumah Thien untuk makan malam.

Pada pukul 7.10 malam, kami bermula makan malam bersama Thien dan keluarganya. Keluarganya melayan kami dengan amat baik sekali dan secara umumnya saya terasa saya rindu akan keluarga saya juga yang berada di Kota Kinabalu. Selepas makan malam, Thien membawa kami pergi ke sebuah café yang bernama De - Loft untuk minum sambil lalu dia boleh bertemu dengan kawan – kawannya. Dan di situ kami telah berkenalan dengan beberapa kawan Thien. Pada pukul 9.30 malam, kami pun balik ke hotel untuk berehat.
Pada 18th Julai 2010, pada pukul 6.40pagi saya telah dibangunkan oleh kawan sebilik saya untuk bersiap-sedia balik ke Kota Kinabalu. Kami telah bersiap sedia dan pergi ke sebuah kedai Cina untuk makan sarapan pagi dan bergegas menuju ke hotel untuk balik ke Kota Kinabalu. Pada pukul 8.00 pagi tepat, kami semua telah berada di lobi hotel untuk menunggu bas yang membawa kami ke Kota Kinabalu, tetapi kami menunggu dengan hati yang rasa sangat penat dan rasa tidak mencukupi tidur untuk menunggu bas. Dalam masa itu, kami pun mengambil kesempatan untuk bersembang dan juga mengambil gambar bersama rakan yang lain untuk membuat sebagai kenangan. Pada pukul 9.00 pagi, akhirnya bas kami telah berhenti di hadapan pintu SeaFront Hotel dan kami membawa bag bag kami untuk naik bas dan disebabkan kepenatan kami terlalu lampau, maka saya telah berehat di sepanjang bas perjalanan hingga ke Telupid.

Pada pukul 1.25 tengah hari, bas berhenti rehat di Telupid seketika dan kami juga menjamu selera di kedai makan yang berdekatan sebelum meneruskan perjalanan. Selepas 40minit, kami pun bersedia menuju balik ke destinasi kita. Perjalanan hampir tiga jam setengah untuk sampai ke Bangunan baru ATIC menyebabkan mata terlelap kerana keletihan. Pada pukul 4.02 petang, pemandu bas itu selamat tiba di Giant Kolombong Perhentian Bas dan balik ke rumah masing-masing.

Kesimpulannya, lawatan sambil belajar ke bandar Sandakan telah memberi banyak manfaat kepada kami, khasnya dalam mengenali dengan lebih dekat lagi tentang sejarah lampau Sandakan serta keindahan semula jadi di negara ini. Pada masa yang sama, semangat tolong menolong dan nilai murni dapat kami terapkan secara praktikal.

忘了吧,所有你留恋的、回忆的、拥有过的…

因为无论你对他怎么好 他都不领情
他不是看不到
他只是装作看不到
或者他根本不想看到
你觉得自己很喜欢他
甚至觉得再没有一个人可以像你那么喜欢他

你用尽全力对他好
把他看得比自己还重要
有什么事情第一个就想到他
联系不到他的时候 你担心他担心得快疯了
然而你有没有想过
这并不在你的责任范围
而且很有可能他是在躲着你

他受不了你对他那么好
不要一直发短信给他
不要一直找他
你也许只是想找他说说话
你觉得那很正常 不算苛求
但是也许他并不这么想
记住 你的想法不代表他的想法
你是真的不求回报的在喜欢他吗
你扪心自问一下
你确定不用他回报什么吗
那为什么你会难过
若是真的一无所求
你又怎么会觉得难过呢
所以 别觉得你那么爱他是伟大的

也许他根本不在乎你怎么为他付出
有时候你给他的爱或许是种负担
这种负担只会让他更加想远离你
因为他不想亏欠你
别事事为他担心为她张罗
你觉得他没有你不行
你觉得别人做不到你那么完善
但是你要清楚
你不是他要的那个人
你做得再完善也敌不过人家不做
自然会有人为他担心为他着急
不用你来费心
那个位置本来就不是你的
你何必硬要挤上去呢

写的正好
也许你们曾经是相爱过的
但是请记住 那是曾经
过去的就是过去了
如果大家真的适合在一起
那么当初就不会分开
无论是谁提的分手都一样
这段感情曾经就是存在破裂点的
不管是谁错 结果都是一个 你们分开了
分开以后
如果一方试图想挽回 而另一方没有同意的话
那么这段感情就是过去了
她是理智的 因为她已经明白了两个人不适合
而你还一遍一遍的告诉自己
你们当初如何如何相爱
不可能那么容易就分手的
这样只会让你更加难以放弃
却不会让对方再次回头选择你
除非大家都有意要和好
否则你一个巴掌是不可能拍响的
所以尽早打消这个念头吧

至于他是不是有意我想你自己心里比谁都明白
不要觉得自己有多可怜
或者把自己弄得很可怜
这样做一点意思也没有
他不会因为你可怜而喜欢你
你说道理你都懂 只是做不好
不是你做不好 是你不想做
你不是怕忘记他 你是怕他忘了你吧
别说什么他离不开你的
其实分明就是你离不开他
他若是离不开你 他就不会不要你
真正死死巴着人家不放的人是你
不懂事的人是你

难道你没看出来吗
喜欢他不是你的错
想关心他不是你的错
控制不住自己不是你的错
但是那是你的方式
人家不一定就能接受你这种所谓无私的爱
所以如果你喜欢他 他不喜欢你
那么就请你默默的
别试图让他知道
就算你会难过 甚至难过的流泪
都请你默默的
就算是逼自己也好
一定要忍着



傻孩子

忘了吧 所有你留恋的 你回忆的 你拥有过的

那些 都已是记忆

缺失并不可怕

可怕的 是无法面对



傻孩子

你无法轻易忘记放弃 是因为你付出过

付出了 他就会像柱子一样扎根在心

不要去刻意逃避 刻意忘记 那只会让你更痛苦

绕开这个柱子 寻找未来的幸福生活吧

那里 有你的理想



傻孩子

开始新的习惯吧

习惯 早上不再有人工闹铃

习惯 每天一个人生活

习惯 一个人过生日 一个人行走

习惯 走过熟悉的路 面对熟悉的风景

你逃不掉 逃不掉的

那么 就勇敢面对 现实

现实是 他已离开 一切 画上了句点



傻孩子

勇敢看着镜子中的自己吧

这个悲伤软弱满面憔悴的自己

这也是你 成长中的你

这个你 正在逐渐死去

新的你 即将重生

找寻你的路 你的未来

你知道的 所有的浩劫 都是成长的祭奠

做最好的自己 即使 一个人



傻孩子

好好尽情发泄吧

剥开自己的心 用文字 用声音 用所有能发泄的方式

泄完了 就要振作

看吧 你失去的 其实微不足道

还有那么多人关心着你 以不同的方式

所以 你并不孤独

正是这样的失去 让你看清现在所拥有的爱情



傻孩子

别哭 别再哭

不值得 真的 不值得了

把过去尘封吧 别委屈 别不甘心别不接受

开始新的旅程吧 去遇见新的风景 新的际遇

做你该做的事吧 有很多事 等待着你完成呢



傻孩子 所有的人都对你有信心

所以 你也要充满信心

你是坚强的 积极的 乐观的 洒脱的

以前是 以后也会是

总有一天 那个活力无穷傻气无尽的金刚会复活


傻孩子

生活褪去了曾有的颜色 暂时宁静

别沉沦在这片宁静里 那会毁掉你

你要明白 虽然残忍 但这个决定 足够正确

现在的生活 不是你想要的

为了你的理想 你必须学会适时放弃

给对方最好的关怀 就是 变得更好 更强大 更幸福 ..



女孩也应该要学会如何疼男友..

爱情是两个人的事,不仅需要男方付出努力,女方也同样要
付出.. ^^

1、去行街时要主动拉住他的手,因为有些男孩比较…

2、主动吻他,每次都是他吻你,时间长了他觉得你不爱他
了,
是因为你没有主动吻过他。

3、跟他在一起的时候千万不要像死了老爸一样,一面发愁

话也不多说一句,他跟你说话你把他当成透明

4、多点在他面前调皮,因为很多男孩都喜欢调皮的女孩,

但是在公共长所就就不能调皮了,因他想要面子。

5、跟他去逛街时不能走在他的前面,因为这样他觉得自己
好孤独。

6、买东西的时候帮他选,因男孩有了女朋友就会变得好懒

买东西打扮自己的时候就会随随便便的了。

7、不可以完全控制他的乐趣,在他朋友面前不许说他什么
(在家里就没事),
不然他会慢慢的讨厌你选择逃避。

8、不可以老是骂他,他做错了要好声好气跟他说。

9、惹了他生气,要以最快的速度跟他道歉,还有不能在他
面前跟别的男孩走在一起
  (除非跟他有亲戚关系的),普通朋友更加不可以,因为男
孩也很小气、也会吃醋。

10、吵起架了不要动不动就说分手,男孩也会很认真的。